Pojazdy elektryczne - czy rower elektryczny to jeszcze rower czy już motorower?
Czym jest rower elektryczny w świetle obowiązujących przepisów prawnych? Tak naprawdę to określone parametry danego pojazdu przesądzają o tym, czy mamy do czynienia z rowerem wyposażonym w pomocniczy napęd elektryczny czy z motorowerem. Drogi rodzicu zanim zdecydujesz się zatem kupić dziecku pojazd elektryczny dokładnie sprawdź jego parametry!
Zgodnie z definicją zawartą w Ustawie prawo o ruchu drogowym rower elektryczny, to pojazd o szerokości nieprzekraczającej 0,9 m poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem, wyposażony w uruchamiany naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o napięciu nie wyższym niż 48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W, którego moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po przekroczeniu prędkości 25 km/h (art. 2 pkt 47 u.p.r.d.).
Motorower – zaś to pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3 lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h (art. 2 pkt 46 u.p.r.d.).
Co to dokładnie oznacza?
Otóż to, że rowery wyposażone w napędy o wyższej mocy, które pozwalają na osiąganie prędkości powyżej 25 km/h – nie są rowerami elektrycznymi, a motorowerami. To samo dotyczy rowerów elektrycznych wyposażonych w manetkę gazu. Rowery elektryczne spełniające wymagane przepisami kryteria, nie posiadają żadnej manetki/dźwigni służącej do uruchamiania napędu elektrycznego. Nie można nimi ruszać i jechać bez użycia pedałów.
Z motorowerem wiąże się dużo więcej obowiązków i wymogów formalno-prawnych, niż z rowerem elektrycznym, bez dopełnienia których, poruszenie się nim po drogach publicznych, czy chodnikach jest nielegalne i może wiązać się z poważnymi konsekwencjami.
Osoby będące w posiadaniu „rowerów elektrycznych”:
- wyposażonych w pomocniczy napęd elektryczny o napięciu wyższym niż 48 V i o znamionowej mocy ciągłej większej niż 250 W,
- które osiągają prędkość powyżej 25 km/h lub
- są wyposażone w manetkę gazu,
nie powinny poruszać się takim pojazdem po drogach publicznych, dopóki nie dopełnią poniższych formalności:
-zarejestrują pojazd – motorower musi bowiem posiadać dokument stwierdzający dopuszczenie go do ruchu (dowód rejestracyjny) i tablicę rejestracyjną (art. 71 ust. 1 i 2 u.p.r.d.),
-wykupią dla niego obowiązkowe ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych – zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych motorowery podlegają bowiem obowiązkowemu ubezpieczeniu, niezależnie od tego czy jest wyposażony w silnik spalinowy czy elektryczny oraz
- posiadają uprawnienia niezbędne do kierowania pojazdem – w przypadku osób powyżej 18 roku życia, wystarczające jest prawo jazdy kat. B, osoby niepełnoletnie powyżej 14 roku życia (lub osoby pełnoletnie, które nie posiadają prawa jazdy kat. B), powinny natomiast posiadać prawo jazdy kat. AM, aby móc legalnie poruszać się po drogach publicznych motorowerem.
Posiadacze „rowerów elektrycznych” z mocniejszym napędem lub wyposażonych w manetkę gazu, którzy poruszają się nimi po drogach publicznych bez uprzedniego dopełnienia powyższych formalności – mogą spotkać dotkliwe konsekwencje:
- za sam brak ubezpieczenia OC dla takiego pojazdu – grozi kara finansowa
- brak rejestracji motoroweru w ciągu 30 dni od daty jego nabycia, wiąże się z kolei z ryzykiem obciążenia karą w wysokości 500 zł,
- natomiast prowadzenie pojazdu bez wymaganych do tego uprawnień lub pomimo braku dopuszczenia do ruchu (czyli bez jego wcześniejszej rejestracji) – stanowi wykroczenie (przewidziane w art. 94 par. 1 kodeksu wykroczeń), zagrożone karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny w wysokości od 1500 zł do nawet 30000 zł.
Wobec osoby, która dopuściła się wykroczenia kierowania pojazdem bez wymaganych uprawnień – orzekany jest sądowy nakaz prowadzenia wszystkich pojazdów w wymiarze od 6-ciu miesięcy do nawet 3 lat. W przypadku osób nieletnich (w wieku od 13 do 17 roku życia) sprawa trafia do sądu rodzinnego i nieletnich, a ewentualna odpowiedzialność finansowa spadnie na rodziców lub opiekunów prawnych. Natomiast po ukończeniu 17 roku życia – sprawca wykroczenia odpowiada karnie jak osoba dorosła.